Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

Όταν ένας ΑΓΓΕΛΟΣ χάνεται...

Όταν ένας ΑΓΓΕΛΟΣ χάνεται…

Δεν απαιτούμε ...δεν σας ζητάμε να μας καταλάβετε, να πονέσετε στο ελάχιστο, να κλάψετε, να νιώσετε όσα νιωσαμε …με τον τρόπο που τα νιώσαμε εμείς. Απλά σας παρακαλούμε να μην προσπεράσετε το παρακάτω κείμενο ‘έτσι απλά’ γιατί δεν σας αφορά ή γιατί σας φαίνετε μεγάλο και βαρετό... Σας παρακαλουμε να κάνετε έστω μια μικρή ανάγνωση...όχι για εμάς αλλά για τον φίλο μας…!!!

Έχασε την μάχη για να κρατηθεί στην ζωή ένα 17χρονο παιδί που πριν από ένα μήνα είχε πέσει θύμα τροχαίου στην Αιδηψό… Ήταν 19 Αυγούστου όταν στον δρόμο Αιδηψός-Λιχάδα το φορτηγό που οδηγούσε ένας 50 χρονος άντρας εξετράπει αριστερά του οδοστρώματος. Αποτέλεσμα ήταν να τραυματιστεί ο οδηγός και ο 17 χρονος που ήταν συνοδηγός. Για έναν περίπου μήνα πάλεψε στην μονάδα εντατικής θεραπείας του Ευαγγελισμού. Ωστόσο χθες (27-09-2011) έχασε την μάχη και γύρω στις 12.00 το μεσημέρι βύθισε στο πένθος τους δικούς του ανθρώπους.

Με αυτό το μήνυμα χιλιάδες αναγνώστες του evianews.gr πληροφορήθηκαν για το ταξίδι ενός 17χρονου…για ένα μακρινό ταξίδι με εισιτήριο χωρίς επιστροφή...ενός 17χρονου με αγάπη για τη ζωή, με φιλοδοξίες και όνειρα για το μέλλον, ενός παιδιού με ζεστό χαμόγελο, με πολύ μεγάλη καρδιά… και μια αγκαλιά που τους χωρούσε όλους πάντα.. Ο 17χρονος που ήξερε να χαμογελά να ενθαρρύνει και να είναι μεγάλος φίλος ,που ήξερε να παρηγορεί και να συμβουλεύει ,να σκουπίζει τα δάκρυα και να απαλύνει τον πόνο… που ποτέ δεν ξέχασε να είναι φίλος. Που οι γονείς του ,τον είχαν μάθει να είναι καλός άνθρωπος… που ήξερε να ζητήσει συγγνώμη και να συγχωρεί… να ευχαριστεί και να αγαπά… που ήξερε να είναι μάγκας…!!!!μάγκας σε μια κοινωνία με πολύ λίγους , πολύ μικρούς και πολλούς ψεύτικους μάγκες….!!!!ο 17χρονος αυτός δεν ήταν απλά ένα 17χρονο παιδί… αλλά ο 17χρονος φίλος μας… Γιάννης Δαλαβούρας… ο οποίος τόσο άδικα και τόσο νωρίς έφυγε από αυτόν τον κόσμο…!!!

Ίσως τρία χρόνια δεν είναι αρκετά για να γνωρίσεις έναν άνθρωπο… ίσως δεν είναι αρκετά για να κάνεις όσα θα ήθελες, να πεις όσα θα ήθελες… είναι σίγουρα όμως αρκετά για να αγαπήσεις έναν άνθρωπο… για να καταφέρεις να δεθείς ,να εμπιστευτείς ,να θυμώσεις, να τσακωθείς… να τα ξαναβρείς όμως και να συνεχίσεις να τον έχεις δίπλα σου…3 χρόνια γεμάτα τόσο ωραίες αναμνήσεις από κάθε στιγμή… από κάθε γιορτή… κάθε εκδρομή… κάθε κοινή εργασία… κάθε διάλλειμα αλλά και κάθε διδακτική ώρα…!!!!ήταν τρία χρόνια αρκετά για να μπορέσουμε να σκεφτούμε και να πιστέψουμε ότι η ζωή είναι σκληρή και άδικη… να νευριάσουμε που κλείνει κεφάλαια της ζωής μας όταν αυτή το θέλει… χωρίς να μας ρωτήσει, χωρίς τουλάχιστον να μας αφήσει να τα κλείσουμε όπως θέλουμε εμείς...που κλείνει σημαντικά κεφάλαια χωρίς προειδοποίηση χωρίς να μας δίνει την ευκαιρία να πούμε την τελευταία λέξη ,να αποχαιρετήσουμε με τον καλύτερο τρόπο που ξέρουμε ένα από τα καλυτέρα άτομα που μπορέσαμε να γνωρίσουμε…!!!!

Ξέρω πως είμαστε συνηθισμένοι να ακούμε πως άνθρωποι πέφτουν θύματα τροχαίων ατυχημάτων. Δυστυχώς προσπερνάμε το γεγονός αδιάφορα. Όμως όταν χαθεί ένας ΦΙΛΟΣ; ’Ένας ΑΔΕΛΦΟΣ; Ένας ΓΙΟΣ; Ένας ΑΓΓΕΛΟΣ; Πώς νιώθεις τότε; Πώς νιώθεις όταν ξέρεις ότι ξαφνικά άφησε την τελευταία του πνοή στα 17 του χρόνια; Πώς αισθάνεσαι όταν ξέρεις πώς δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει τα όνειρα του, να εκπληρώσει τους στόχους του; Όταν δεν πρόλαβε να αγαπήσει, να πονέσει, να απαιτήσει, να κερδίσει, να χάσει, να διεκδικήσει, να ανακαλύψει, να ζήσει; Πώς νιώθεις τότε;

Όταν λοιπόν ένας άγγελος χάνεται … τα λόγια δεν είναι αρκετά για να περιγράψεις τι γίνεται τότε… Συχνά έρχονται στο μυαλό σου αναμνήσεις που δημιουργούν μια θλίψη και νοσταλγία… νιώθεις ένα κενό..που είναι φυσικό..γιατί ο Άγγελος σου φεύγοντας ,πήρε ένα κομμάτι σου μαζί του… Όταν ένας Άγγελος χάνεται, βρέχει κάθε μέρα… Σηκώνεις το κεφάλι και κοιτάς τον ουρανό… ελπίζοντας πως θα διακρίνεις μια μορφή… Αναζητάς με μεγάλη θέληση και πιστεύεις ότι θα δεις στον γαλάζιο ουρανό να σχηματίζεται… το χαμόγελο που τόσο σου λείπει!!! Νιώθεις πόνο γιατί γνωρίζεις πως δεν θα μπορέσεις να τον ξαναδείς.

Όταν οι αναμνήσεις του παρελθόντος γίνονται η πιο δυνατή νοσταλγία, το παρόν σωπαίνει και το μέλλον καταδικάζεται στην πιο βαριά σιωπή…

Να θυμάται για πάντα…

Αγγελική Καρατσόλη Γ’2

Εύα Κωνσταντέλλου Γ΄3